Lente, of een tijd van reinigen

Daar is ze dan, eindelijk. De zon. De warmte. We voelen dat het dit keer voor echt is. De natuur is er klaar voor, wij ook.

We vliegen massaal naar buiten. Na een lange winter is nu eindelijk het moment aangebroken. We vliegen in de lucht. We zijn nog vlakbij Onze Stad, maar de druk wordt te groot. 

"Ik hou het niet meer!" Roep ik wanhopig naar mijn vrienden.
"Hou vol, nog eventjes!" Hoor ik rondom mij.
"Nee, het... lukt... niet... 
Ik.... aaaaaah...."

Niemand van ons houdt het nog langer. Het moment van bevrijding is daar.

Massaal legen we onze darmen. Een wintervoorraad stront dwarrelt als miezerregen door de lucht.

Jammer dat Onze Tuinwezens de buren niet gewaarschuwd hebben. 

Een nieuw begin

©Sigrid Princen

Hier hangen we dan. Knus bij elkaar in een dikke tros. Het is nog te koud om allemaal in actie te schieten, maar op de mooie dagen is er een enkeling die naar buiten vliegt.

Ik ook. Als de zon lekker op Onze Stad schijnt, dan voel ik de warmte tot me doordringen. Dan baan ik me een weg naar buiten, begroet ik de zon en spreid ik mijn frêle vleugels om op verkenning te gaan. Veel valt er buiten nog niet te rapen, de winter is nog volop bezig. 
Toch kondigt de lente zich aan op dagen als vandaag. De zon schijnt, hier en daar staan er winterbloemen, zelfs een handjevol lentebloem. Daar kan ik een beetje voedsel halen om onze voorraad aan te vullen.

Bijna een jaar geleden is het, dat ons Volk naar hier verhuisde. Een rit van Lier naar Haacht, meer dan ver genoeg voor ons om niet in de war te zijn en de weg naar onze vroegere woonplaats terug te nemen. 
We konden een nacht bekomen en bij de eerste zonnestralen merkten we dat er iets anders was. De zon viel op een andere manier op onze kast, en bij het buiten komen zagen we dat de hele omgeving anders was. Maar we voelen ons hier thuis. Het was een nieuw begin.