dinsdag 10 mei 2016

De Zwerm

Sigrid vertelt...

Daar zit ik dan, rustig de drinkplaats van de bijen aan het metsen.

Opeens word ik me heel sterk bewust van het zoemen van de bijen. Zo luid. Is dat altijd zo luid?

Ik kijk op. Boven mij hangt het vol bijen. Een wolk zo breed als onze tuin. Een zwerm!
Ik spurt naar binnen, haal onmiddellijk Thomas erbij - de imker. De man die van wanten weet. De man met het plan - maar denk ondertussen: dit valt niet te stoppen. De man met het plan denkt hetzelfde, en we weten op dat moment allebei: wat weten we nog zo weinig van het bijen-houden...

Ik kruip bovenop een tuintafel, hou het gedrag van de bijen in de gaten. Ik sta bijna met mijn hoofd in de wolk bijen, maar ik voel dat het geen kwaad kan. Je voelt de concentratie van de bijen letterlijk en figuurlijk in de lucht hangen. Ze zijn maar op één ding gefocust: samen de kast verlaten en een nieuwe thuis vinden.

De koningin die de zwerm leidt kregen we vorig jaar bij het bijenvolk. Het was een geknipte koningin. Daarom strijkt de zwerm bijen een tijdje later twee tuinen verder neer, vlak bij de grond. Thomas fabriceert snel een nieuwe kast met wasramen, haalt een emmer en strijkt de bijen rustig, met de blote hand, van het kleine hazelstruikje in de emmer, en zo in de kast.

Na wat klim- en klauterwerk krijgen we ook de kast tot vlak bij het struikje. Flink schudden met de struik en de bijen vinden allemaal - met gesloten rangen - hun weg tot in de kast.

Voor ons is het de allereerste keer dat we een bijenvolk zien zwermen. Een spannende belevenis!


woensdag 23 maart 2016

Lente, of een tijd van reinigen

Daar is ze dan, eindelijk. De zon. De warmte. We voelen dat het dit keer voor echt is. De natuur is er klaar voor, wij ook.

We vliegen massaal naar buiten. Na een lange winter is nu eindelijk het moment aangebroken. We vliegen in de lucht. We zijn nog vlakbij Onze Stad, maar de druk wordt te groot. 

"Ik hou het niet meer!" Roep ik wanhopig naar mijn vrienden.
"Hou vol, nog eventjes!" Hoor ik rondom mij.
"Nee, het... lukt... niet... 
Ik.... aaaaaah...."

Niemand van ons houdt het nog langer. Het moment van bevrijding is daar.

Massaal legen we onze darmen. Een wintervoorraad stront dwarrelt als miezerregen door de lucht.

Jammer dat Onze Tuinwezens de buren niet gewaarschuwd hebben. 



donderdag 10 maart 2016

Een nieuw begin

©Sigrid Princen

Hier hangen we dan. Knus bij elkaar in een dikke tros. Het is nog te koud om allemaal in actie te schieten, maar op de mooie dagen is er een enkeling die naar buiten vliegt.

Ik ook. Als de zon lekker op Onze Stad schijnt, dan voel ik de warmte tot me doordringen. Dan baan ik me een weg naar buiten, begroet ik de zon en spreid ik mijn frêle vleugels om op verkenning te gaan. Veel valt er buiten nog niet te rapen, de winter is nog volop bezig. 
Toch kondigt de lente zich aan op dagen als vandaag. De zon schijnt, hier en daar staan er winterbloemen, zelfs een handjevol lentebloem. Daar kan ik een beetje voedsel halen om onze voorraad aan te vullen.

Bijna een jaar geleden is het, dat ons Volk naar hier verhuisde. Een rit van Lier naar Haacht, meer dan ver genoeg voor ons om niet in de war te zijn en de weg naar onze vroegere woonplaats terug te nemen. 
We konden een nacht bekomen en bij de eerste zonnestralen merkten we dat er iets anders was. De zon viel op een andere manier op onze kast, en bij het buiten komen zagen we dat de hele omgeving anders was. Maar we voelen ons hier thuis. Het was een nieuw begin.